Πατρίδα και οικογένεια
Μπορεί κανείς να επιμείνει στον θεμελιώδη ρόλο της οικογενείας και της εντοπιότητος για την κοινωνία μας, αλλά οφείλει να αναδείξει επίσης το βάρος της συναισθηματικής τους εμβιώσεως και να την αντιπαραβάλει με τη θέση του εθνικού κράτους στη συνείδησή μας, όταν επί παραδείγματι θεωρούμε αυτονόητο να κάνουμε ευνοϊκές εξαιρέσεις για το άτομό μας, οπότε στην πράξη αρνούμαστε την ισότητα με τους άλλους, παρά όσα πολιτικώς ορθά διακηρύσσουμε.
Ελεύθερο έθνος και κράτος ανεξάρτητο τα νεώτερα χρόνια συνυπάρχουν. Το μεν κράτος καλύπτει με τη νομοθετική και τη διοικητική του λειτουργία άμεσες ανάγκες της κοινωνίας, ενώ το έθνος στερεώνει πολιτισμικά την εσωτερική ενότητα του κράτους. Το πρώτο ενεργεί βάσει της λογικής του αιτίου και του αποτελέσματος· το άλλο τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από την κοινωνία με συναισθήματα. Εν προκειμένω βαραίνει η εκδήλωση των συναισθημάτων και όχι ο λόγος που τα προκάλεσε.
Η πατρίδα και η οικογένεια είναι και για τους Έλληνες πανίσχυρες κοιτίδες συναισθήματος ως δεσμοί εντοπιότητος και αίματος. Χρόνος τής μιας είναι η σταθερή παραμονή του ανθρώπου σε σημείο της γης· της άλλης η αδιάσπαστη συνέχεια. Και οι δύο αποτελούν προνεωτερικούς συντελεστές κοινωνικής ενότητος προηγουμένους του εθνικού κράτους και συγχρόνως καταστατικούς παράγοντες μερικότητος στη σφαίρα του πολιτισμού. Όσο επικρατεί στον πολιτισμό η παράδοση του παρελθόντος τόσο εκείνος κλειδώνεται στα τελετουργικά· όσο ο πολιτισμός προσβλέπει αναγεννητικά σε αξίες τόσο καλλιεργεί την ψυχική άνοιξη και την καθολικότητα.
Σε συνθήκες ελλείψεως κεντρικής εξουσίας, η ευρύτερη οικογένεια αναλαμβάνει ρόλο πολιτικού στηρίγματος της κοινωνικής τάξεως. Το περιγράφει ευθύβολα ο Τζων Πετρόπουλος προκειμένου να παρουσιάσει τον σχηματισμό των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα κατά την επαναστατική περίοδο. Διότι αυτό που ονομάζουμε «συντηρητικό» συνδέεται με την πολιτική παράδοση του προνεωτερικού τοπικισμού και του σογιού, ενώ το «προοδευτικό» αναφέρεται κυρίως στις ανάγκες του εθνικού κράτους, χωρίς τα πράγματα να είναι τόσο απλά όσο τα ονόματα.
Οι δεσμοί συγγενείας και εντοπιότητος είναι προνεωτερικά αδιάλυτοι και πανίσχυροι. Η ευρεία οικογένεια αποτελεί εν πολλοίς μέχρι σήμερα την εδραία οικονομικοπολιτική μονάδα της ελληνικής κοινωνίας. Στους δεσμούς με τους αδελφούς, εξαδέλφους, κουνιάδους, συμπεθέρους, κουμπάρους, μπατζανάκηδες, το ομαδικό συμφέρον συμπίπτει με το ατομικό, καθώς το δεύτερο απορροφάται από το πρώτο και συνάμα υπηρετεί τους οικογενειακούς ανταγωνισμούς για την εξουσία, που υπό το κρατικό σύστημα αποκτούν πολιτικές προεκτάσεις. Κατά την περίοδο της επαναστάσεως το συμφέρον της πατριάς ως ομάδος συγγενών εξ αίματος ή εξ αγχιστείας, ετίθετο υπεράνω του έθνους, εννοίας ομιχλώδους για τους πολεμιστές, αφού ξεπερνούσε τα χειροπιαστά δεδομένα της εντοπιότητος και της συγγενείας.
Το είδαμε στους δύο εμφυλίους πολέμους και σε περιστατικές συμπεριφορές οπλαρχηγών πρώτης γραμμής, όπως ο Βαρνακιώτης, ο Ανδρούτσος ή ο Καραϊσκάκης είτε στην ανατίναξη από τον Μιαούλη της φρεγάτας «Ελλάς» και της κορβέτας «Ύδρα» εν ονόματι του αντικαποδιστριακού αγώνος. Τον ατομικισμό έθρεφε η εικόνα τους ως ηγητόρων, το αίσθημα της τιμής που είχε διαβρωθεί από το πάθος. Το βαθύ εγωκεντρικό της παραδόσιμης μερικότητος υπερίσχυε ολοσχερώς του εν γένει καθολικού της εθνικής κοινότητος. Από τα χρόνια της εθνεγερσίας η ευρύτερη οικογένεια προεκτείνεται σε πολιτικό κόμμα. Θα ακολουθήσουν κατά πόδας η λογική του, ενεργού ακόμα, πελατειακού συστήματος και ατέρμονες, σοβαρές έως εμφύλιες, διενέξεις με ιδεολογική αμφίεση, καθώς οι μονομάχοι επεδίωκαν αρχαϊκά ολοκληρωτική συντριβή του αντιπάλου αντί συνθέσεων με αμοιβαίες υποχωρήσεις. Αυτό υπηρετούσε ανέκαθεν η παροχή «διευκολύνσεων» σε ημετέρους, από το πρώτο κιόλας δάνειο τη ανεξαρτησίας, με αποτέλεσμα τη μόνιμη δημοσιονομική μας κρίση.
Τα δίκτυα των πολιτικών σχέσεων μετέτρεψαν βαθμηδόν τους οικογενειακούς δεσμούς σε πολιτική πατρωνεία, η οποία είχε την επιτηδειότητα να εκμαυλίζει εξίσου παραδοσιακές και νεόκοπες συσσωματώσεις. Τι χρειάζεται η κρατική, η κοινοτική είτε η κομματική οργάνωση όταν ηγεμονεύει το σύστημα των συγγενειών; Το σόι και ο συμπατριωτισμός επιτίθενται στους κοινωνικούς ρόλους και η δοσοληψία επιβάλλεται στο περί δικαίου αίσθημα. Η νεωτερική δημοκρατία προϋποθέτει αρχές και κριτική ενέργεια στο πνεύμα του γενικού συμφέροντος αλλά κινδυνεύει από ιδεοληψίες ψυχικής καταγωγής και προελεύσεως.
Εάν μας ενδιαφέρει να υπερβούμε σε εθνικό ορίζοντα τα προνεωτερικά κοιτάσματα της συγγενείας και της εντοπιότητος χωρίς να τα καταπνίγουμε, ας έχουμε πάντα κατά νου τη σταθερά μιας διαρκούς και παραγωγικής συμπράξεως της πολιτείας με τον πολιτισμό και τις αξίες του ως παιδεία πρωτίστως και όχι ως εκπαίδευση. Εν προκειμένω σημαντικό δεν είναι τόσο να ξέρουμε ποια είναι όντως η πραγματικότητα, όσο πώς την αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι με προνεωτερική ψυχή, ποια μυστικά που κρύβει εννοούν να ανακαλύπτουν. Στα κλειστά συστήματα της οικογενείας και τοπικισμού τα νομίσματα προσδιορίζουν τα πράγματα καθώς διαμορφώνουν εικόνα εαυτού εξιδανικεύοντας με φαντασιακές προβολές τη μερικότητά τους.
Στέλιος Ράμφος, Εφημερίδα Καθημερινή 27.07.2021