-
Ποιο είναι το θέμα του κειμένου;
Η συγγραφέας με αφορμή ένα οικογενειακό τραπέζι με μπάμιες και κοτόπουλο αναδεικνύει τα προβλήματα που ταλανίζουν μια οικογένεια. Η υποταγμένη μητέρα, ο πατέρας που δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει την αλήθεια και κυρίως ο έφηβος γιος με τα προβλήματα της εφηβείας κεντρίζουν το ενδιαφέρον της συγγραφέως αποδομώντας την ειδυλλιακή εικόνα που μπορεί να έχει κάποιος για ένα οικογενειακό τραπέζι.
-
Ποιος αφηγείται την ιστορία και ποια στάση κρατά απέναντι στα γεγονότα;
Ο αφηγητής είναι παντογνώστης, αφού γνωρίζει τα προβλήματα της οικογένειας, τα συναισθήματα και τις σκέψεις του ήρωα. Παρόλο που δεν συμμετέχει στα γεγονότα, είναι φανερή η συναισθηματική ταύτισή του με τον νεαρό ήρωα και η συμπάθεια προς αυτόν.
-
Ποια είναι τα προβλήματα του ήρωα; Τεκμηριώστε με αναφορές στο κείμενο.
Ο ήρωας αντιμετωπίζει τα κλασικά προβλήματα της εφηβείας. Αρχικά, αισθάνεται πως δεν ανήκει στο οικογενειακό σύνολο και πως με τους γονείς του τον συνδέουν πραγματικά «δεσμοί αίματος». Ο ήρωας αισθάνεται την ανάγκη να αποκοπεί από το οικογενειακό σύνολο, ακόμη και βίαια, αφού τον πλημμυρίζουν παράπονα και κατηγορίες, ενώ έχει ξεχάσει πια τις ωραίες στιγμές, όπως είναι οι εκδρομές στη θάλασσα. Δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την απογοήτευση και τα αδιέξοδα της ζωής των δικών του. Για τον λόγο αυτό δυσκολεύεται να μιλήσει με τους δικούς του. Αισθάνεται πως η αγάπη και το ενδιαφέρον που του δείχνουν απαιτεί για αντάλλαγμα τη δική του υποταγή και την ενοχή που δεν ταιριάζει μαζί τους – πράγμα που τον κάνει να θυμώνει περισσότερο, χωρίς να εκτονώνεται και καταλήγει να λυπάται τον εαυτό του.
-
Να αναγνωρίσετε τα εκφραστικά μέσα στα παρακάτω αποσπάσματα του κειμένου. Ποιος ο ρόλος τους στο κείμενο;
κόκκινη όπως η αιματοχυσία γύρω απ’ το στρωμένο τραπέζι = παρομοίωση
Πράγματι, δεσμοί αίματος = μεταφορά
σαρδόνια οδοντοστοιχία = μεταφορά
σαν τη γκριμάτσα της συνάθροισης = προσωποποίηση
ξεδοντιάρικα ούλα του λαχανικού = προσωποποίηση
Σφαγμένου ζώου όπως της μάνας του τα μάτια = παρομοίωση
η γλίτσα της στοργής = μεταφορά
το σάλιο της υποταγής= μεταφορά
μαλακή γλοιώδη αυτολύπηση = μεταφορά
Με τη χρήση των εκφραστικών μέσων η συγγραφέας πετυχαίνει:
- Να προσφέρει αισθητική απόλαυση στους αναγνώστες της.
- Να «αισθητοποιήσει» αφηρημένες έννοιες και συναισθήματα, ώστε να τα αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης εναργέστερα.
5. Να σχολιάσετε το παρακάτω απόσπασμα από το κείμενο:
Μπάμιες όπως η γλίτσα της στοργής που για να σου δοθεί, πρέπει να καταπιείς όλο το σάλιο της υποταγής, της ενοχής που είσαι εσύ και δεν τους μοιάζεις, που θες αλλού να πας, να είσαι γυμνός και να πεινάς δική σου πείνα. Μπάμιες, κουμπωμένος καρπός του θυμού που δεν ωριμάζει μα σαπίζει σε μαλακή γλοιώδη αυτολύπηση.
- Με τρόπο παραστατικό η συγγραφέας δίνει μια εικόνα των οικογενειακών σχέσεων που βιώνει ο έφηβος ήρωάς της. Έχει την αίσθηση ότι η στοργή που δέχεται από την οικογένειά του δεν είναι ανιδιοτελής, αλλά πρέπει να την «πληρώσει» με τη δική του υποταγή στη βούληση των δικών του. Παράλληλα η στοργή των δικών του τού γεννά αισθήματα ενοχής, γιατί νιώθει ότι είναι πολύ διαφορετικός απ’ αυτούς και θέλει να απομακρυνθεί και να αποδεσμευτεί απ’ αυτούς. Η συνειδητοποίηση ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα συναισθήματα και τις προσδοκίες των δικών του γεμίζει τον ήρωα θυμό. Δεν πρόκειται όμως για έναν υγιή και δημιουργικό θυμό, για έναν θυμό που δεν εκτονώνεται και για αυτό καταλήγει σε αυτολύπηση. Ο ήρωας δεν εκφράζει τα συναισθήματά του, δεν συζητά με τους γονείς του, αλλά, όπως οι περισσότεροι έφηβοι, περιορίζεται σε μια παθητική στάση, αναμασώντας ξανά και ξανά τα παράπονά του.
6. Να σχολιάσετε τον τίτλο του κειμένου. Πώς ένα τόσο ταπεινό αντικείμενο όπως οι μπάμιες ανυψώνεται σε σύμβολο;
Ο τίτλος του κειμένου είναι μονολεκτικός. Η συγγραφέας εκκινεί το κείμενό της από ένα φαγητό που γενικά δεν αγαπιέται ιδιαίτερα, όπως ακριβώς και η εφηβεία προκαλεί καταστάσεις δύσκολες. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του λαχανικού αυτού χρησιμοποιούνται για να συμβολίσουν τα προβλήματα και τα αισθήματα του έφηβου ήρωα:
σαρδόνια οδοντοστοιχία
κουμπωμένος καρπός του θυμού
η γλίτσα της στοργής
το σάλιο της υποταγής
πολλά πολλά σπυριά, όπως εκείνα που στα δώδεκα του αυλάκωναν το πρόσωπο
μαλακή γλοιώδη αυτολύπηση
-
Να σχολιάσετε τη χρήση γ΄ και β΄ρηματικού προσώπου.
Η αφήγηση γίνεται σε γ΄ενικό πρόσωπο. Ωστόσο, ο αφηγητής δεν είναι αντικειμενικός. Είναι φανερή η συναισθηματική εμπλοκή του και η ταύτιση του με τον ήρωα του κειμένου.
Περιστασιακά, ο αφηγητής χρησιμοποιεί β΄ ενικό πρόσωπο: «Τόσο που σου ’ρχεται να πάρεις το μαχαίρι του ψωμιού και να διαρρήξεις όλα ετούτα τα δεσμά, να το βυθίσεις στην καρδιά αυτού του λάκκου που είναι γεμάτος γεύματα κυριακάτικα και αιτιάσεις και παράπονα και ξεχασμένες τώρα ήδη εκδρομές στη θάλασσα. «Μπάμιες όπως η γλίτσα της στοργής που για να σου δοθεί, πρέπει να καταπιείς όλο το σάλιο της υποταγής, της ενοχής που είσαι εσύ και δεν τους μοιάζεις, που θες αλλού να πας, να είσαι γυμνός και να πεινάς δική σου πείνα. » Με το β’ ενικό η συγγραφέας παρουσιάζει τις κρυφές σκέψεις του ήρωά της, ανοίγοντας διάλογο με τον αναγνώστη. Με την επιλογή αυτή η συγγραφέας εμπλέκει συναισθηματικά τον αναγνώστη στα προβλήματα του ήρωά της και δίνει στο κείμενο ζωντάνια, αμεσότητα και παραστατικότητα.
-
Το κείμενο είναι μια ιστορία μπονσάι. Ποια νομίζετε ότι είναι τα χαρακτηριστικά αυτού του είδους;
- Ο όρος παραπέμπει σε μια «διαστροφική» φυτοκομική πρακτική που στόχο έχει την παρεμπόδιση της ελεύθερης ανάπτυξης του φυτού μέσω της τεχνητής σμίκρυνσής του. Πρόκειται για μια πανάρχαια πρακτική των χωρών της ανατολής, μέσης και άπω, που συχνά συνδέεται με ευγενείς πνευματικές παραδόσεις, όπως είναι ο βουδισμός και το ζεν΄ με την άσκηση της υπομονής ή της περιστολής/συρρίκνωσης των ανθρώπινων ελαττωμάτων της απληστίας και του εγωκεντρισμού.
- Σύντομη έκταση – περίπου 750 λέξεις
- Συνοπτικές αφηγηματικές τεχνικές
- Οργανική σύνδεση των μερών με το σύνολο
- «Ενσυνείδητος» συγγραφικός αυτοπεριορισμός
Ιστορίες Μπονζάι ή υπερμικρό διήγημα
Τὸ ὑπερμικρὸ διήγημα, μιὰ σύντομη πεζογραφικὴ φόρμα ποὺ τὰ βασικά της εἰδοποιητικὰ χαρακτηριστικὰ εἶναι ἡ πλοκὴ καὶ ὁ μικρὸς ἀριθμὸς λέξεων, ἐγκαινιάστηκε τὸ 1992 ἀπὸ τὴν ἀνθολογία τῶν Τζέημς Τόμας, Ντένις Τόμας καὶ Τὸμ Χαζούκα μὲ τίτλο «Flash Fiction». Ἀπὸ τότε τὸ πεζογραφικὸ αὐτὸ ὑποεῖδος τοῦ διηγήματος ἔχει πραγματοποιήσει μιὰ ἐκπληκτικὴ διαδρομὴ σὲ πολλὲς χῶρες καὶ γλῶσσες, θυμίζοντάς μας τὴν ἀνάλογη πορεία τοῦ χάικου ἐκτὸς Ἰαπωνίας. Τὴν ἐντυπωσιακὴ διάδοσή του πιστοποιοῦν τὰ πολλὰ ἱστολόγια τὰ ἀφιερωμένα σ’ αὐτὸ καὶ οἱ πολλὲς σχετικὲς ἀνθολογίες ποὺ κυκλοφοροῦν σὲ ἀρκετὲς γλῶσσες, ἐνῶ, τὸ νέο εἶδος, ἔχει ἤδη ἀρχίσει νὰ διεκδικεῖ καὶ τοὺς προγόνους του (μὲ ἀπώτατες ρίζες ποὺ ἀνατρέχουν στὸν Αἴσωπο): Τσέχωφ, Κάφκα, Μπόρχες, Λόβκραφτ, Μπράντμπερυ, Βόνεγκατ κ.ἄ. Ἡ συντομότερη μορφή, μιὰ ἱστορία ἕξι λέξεων ὑπονοούμενης πλοκῆς, ἀποδίδεται στὸν Χέμινγουαιη: «Γιὰ πούλημα: παιδικὰ παπούτσια, ἐντελῶς ἀφόρετα».
Τὴν προσπάθεια νὰ ἐνσωματωθεῖ ἡ φόρμα αὐτὴ στὶς τοπικὲς γλῶσσες καὶ κουλτοῦρες προδίδει ἡ μέριμνα νὰ βρεθεῖ ἕνας ὅρος ποὺ νὰ ἀποδίδει τὴν διακριτότητα τοῦ εἴδους σὲ κάθε μία ἀπὸ αὐτές. Ἔτσι, μεταξὺ ἄλλων, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ «Flash Fiction», ποὺ τείνει νὰ ἐπικρατήσει στὰ ἀγγλικά, θὰ δοῦμε ἀκόμα τοὺς παρακάτω ὅρους: Micro Fiction, Sudden Fiction, Nano Fiction, Short Short Story, Micro Story, Fast Fiction, Postcard Fiction, Snap Fiction (ἀγγλικά), Microfiction, Nanofiction, Fiction éclair (γαλλικά), Μicroficcion, Cuento muy corto (=Πολὺ σύντομο διήγημα), Relato de taza de cafe (=Ἱστορία φλιτζανιοῦ τοῦ καφέ), Relato de tarjeta postal (=Ἱστορία τῆς ταχυδρομικῆς κάρτας), Relato telefonico (=Τηλεφωνικὴ ἱστορία), Μicrorelato, Μinificcion, Relato minimo (ἱσπανικά), Kortprosa, Brat Fiktion, Pludselig Fiktion, Glimtfiktion, Lynfiktion (δανέζικα), Малая проза, Моментальная проза (ρωσικά), Flash Novella (ἰταλικά), Lynfiksjon (νορβηγικά), Kortprosa (σουηδικά).
Ἀπέναντι σὲ ὅλα αὐτά, τὸ «Πλανόδιον» εἰσηγεῖται καὶ ἐγκαινιάζει τὸν ὅρο «Μπονζάι», ἕναν πλατιὰ διαδεδομένο διεθνῆ φυτοκομικὸ ὅρο, ποὺ στὴ λογοτεχνική μας παράδοση μᾶς ὁδηγεῖ φυσιολογικὰ στὴ σολωμικὴ μεταφορά: «Ἐφάρμοσε εἰς τὴν πνευματικὴ μορφὴ τὴν ἱστορία τοῦ φυτοῦ». Σύμφωνα μὲ τὸ λεξικὸ τῆς «Βικιπαίδειας» τὸ «Μπονζάι» εἶναι τέχνη. Εἶναι ἡ τέχνη τῆς αἰσθητικῆς σμίκρυνσης τῶν δέντρων ἢ τῆς ἀνάπτυξης ξυλωδῶν φυτῶν σὲ σχῆμα δέντρου, πάντοτε σὲ φορητὰ δοχεῖα. Στὶς «ἱστορίες Μπονζάι» ποὺ εἰσηγεῖται τὸ «Πλανόδιον», ἡ καλλιτεχνικὴ μὲ τὴν ὀργανικὴ ἀναλογία παραμένουν δραστικὰ ἀλληλέγγυες.
http://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/planodion-nea/