Μαρία Κιουρί: η Κυρία των Φυσικών Επιστημών

Μαρία Κιουρί: η Κυρία των φυσικών επιστημών

Τα πρώτα χρόνια

Η γυναίκα που έμελλε να σηματοδοτήσει μία νέα εποχή για τη θέση του γυναικείου φύλου στον χώρο των φυσικών επιστημών, και να τιμηθεί με δύο βραβεία Νόμπελ σε δύο διαφορετικά επιστημονικά πεδία, γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου του 1867 στη Βαρσοβία. Το αρχικό της όνομα ήταν Μαρία Σαλώμη Σκλοντόφσκα. Ήταν το πέμπτο και τελευταίο παιδί του Βλάντισλαφ Σκλοντόφσκι, καθηγητή φυσικής και μαθηματικών αλλά και υποδιευθυντή του Λυκείου Θηλέων της Βαρσοβίας, και της Μπρονισλάβα Μπογκούσκα, πιανίστας και δασκάλας με αριστοκρατική καταγωγή. Το χαϊδευτικό της όνομα στα πολωνικά ήταν Μάνια. Από μικρή η Μαρία ξεχώριζε για τις επιδόσεις της στη φυσική και στα μαθηματικά αλλά και για την εκπληκτική της μνήμη. Σε ηλικία δεκαέξι ετών, με την ολοκλήρωση των σπουδών της στο ρωσικό Λύκειο, της απονεμήθηκε έπαινος για τις επιδόσεις της.

Ωστόσο, έζησε τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια σε μία δύσκολη για την Πολωνία χρονική περίοδο, καθώς η χώρα βρισκόταν υπό τον αυστηρό έλεγχο της Ρωσικής αυτοκρατορίας που είχε ως στόχο τη ρωσοποίηση των Πολωνών και γι’ αυτόν τον λόγο η πολωνική γλώσσα και ο πολιτισμός τέθηκαν υπό απαγόρευση. Το 1863 απαγορεύτηκε η δημόσια χρήση της πολωνικής γλώσσας, ενώ το 1880 απαγορεύτηκε και στα σχολεία. Εξαιτίας αυτών των περιορισμών, δημιουργήθηκε τότε ένα δίκτυο μαθημάτων, αρχικά σε σπίτια. Αργότερα έγινε συνένωση αυτών των διάσπαρτων διδασκαλείων σε ένα κρυφό ελεύθερο εθνικό Πανεπιστήμιο που ονομάστηκε «Ιπτάμενο Πανεπιστήμιο» (1885 – 1905), το μόνο ανώτατο ίδρυμα της χώρας που δεχόταν γυναίκες. Από αυτό το παράνομο Πανεπιστήμιο αποφοίτησαν πολλοί Πολωνοί επιστήμονες εκείνης της εποχής, άντρες και γυναίκες.

Εν τω μεταξύ, στην οικογένειά της σημειώνονται θλιβερά γεγονότα, με κυριότερα τον χαμό της μεγαλύτερης αδερφής της Σοφίας από τύφο, το 1876, και της μητέρας της από φυματίωση δύο χρόνια αργότερα. Τα οικονομικά της οικογένειας πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο λόγω αποτυχημένων επενδύσεων του πατέρα της, με αποτέλεσμα να χάσουν το διαμέρισμα που τους είχε παραχωρηθεί από την κυβέρνηση. Όλες αυτές οι δυσκολίες αναγκάζουν τη Μαρία να αναζητήσει εργασία και τελικά αρχίζει να εργάζεται ως εσωτερική γκουβερνάντα και δασκάλα σε οικογένειες πλουσίων. Παράλληλα, φοιτά στο «Ιπτάμενο Πανεπιστήμιο». Είναι μόλις 18 ετών.

Το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων που βγάζει η Μαρία το στέλνει στην αδερφή της Μπρόνια, η οποία σπούδαζε ιατρική στο Παρίσι. Η συμφωνία τους όριζε ότι και η Μπρόνια με τη σειρά της θα τη βοηθούσε να σπουδάσει στη Γαλλία, όπως κι έγινε λίγα χρόνια αργότερα. Μέσα στο πλούσιο σπίτι των Μπουοντόφσκι όπου εργαζόταν, βιώνει και την πρώτη της ερωτική απογοήτευση, καθώς είχε συνάψει δεσμό με έναν από τους γιους της οικογένειας, αλλά το ειδύλλιο διαλύθηκε ύστερα από παρέμβαση των γονιών του.

Η αφοσίωση στις σπουδές και η γνωριμία με τον Πιερ

Έτσι, το 1891 πηγαίνει στη Σορβόννη για να σπουδάσει. Η εικοσιτετράχρονη πλέον Μαρία διαμένει στην Καρτιέ Λατέν, παρισινή συνοικία στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα. Αρχίζει να μελετά εντατικά, περιορίζοντας τον ύπνο και το φαγητό της στο ελάχιστο. Η οικονομική της κατάσταση την αναγκάζει να ζει σε πρόγραμμα αυστηρών περιορισμών. Τρέφεται σχεδόν αποκλειστικά με ψωμί, βούτυρο και τσάι, αποφεύγει να κάνει παρέα με Γάλλους και συναναστρέφεται ελάχιστους Πολωνούς φοιτητές και επιστήμονες. Στο Πανεπιστήμιο παρακολουθεί τις διαλέξεις των Πωλ Απέλ, Γκαμπριέλ Λιπμάν, Έντμοντ Μπουτύ και γνωρίζει καταξιωμένους φυσικούς, όπως ο Σαρλ Μωραίν, ο Ζαν Περέν και ο Αιμέ Κοτόν. Το 1893 σημειώνει τη μεγαλύτερη βαθμολογία στις εξετάσεις για το πτυχίο στις φυσικές επιστήμες και ξεκινά να εργάζεται στο εργαστήριο του Λιπμάν. Το 1894 έρχεται δεύτερη στις εξετάσεις για το πτυχίο των μαθηματικών. Τελικά, η Μαρία αποφοιτά από το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης με τρία πτυχία, της φυσικής, της χημείας και των μαθηματικών, και την ίδια εποχή παίρνει μία χρηματοδότηση για να ερευνήσει μία σειρά  από διαφορετικούς τύπους χάλυβα και τις μαγνητικές ιδιότητές του.

“Πρέπει να πιστέψουμε ότι είμαστε προικισμένοι σε κάτι και να το αξιοποιήσουμε” Μ. Κιουρί

Τον Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς γνωρίζει για πρώτη φορά τον Πιερ Κιουρί, μέσω του Μ. Κοβάλσκι, καθηγητή φυσικής του Πανεπιστημίου Φριμπούρ της Πολωνίας. Ο κατά μία δεκαετία περίπου μεγαλύτερός της Πιερ είχε σπουδάσει κι εκείνος φυσική στη Σορβόννη και θα μπορούσε να της διαθέσει ένα πιο ευρύχωρο εργαστήριο για τα πειράματά της. Ο ίδιος είχε ήδη συγγράψει το πρώτο επιστημονικό του έργο με τίτλο «Περί της συμμετρίας στα φυσικά φαινόμενα. Συμμετρία μεταξύ ηλεκτρικού πεδίου και μαγνητικού πεδίου», το οποίο και δώρισε στη Μαρία με την αφιέρωση: “Στη δεσποινίδα Σκλοντόφσκα, με τον σεβασμό και τη φιλία του συγγραφέα Πιερ Κιουρί”.

Σύντομα ο αμοιβαίος θαυμασμός και η μεταξύ τους χημεία εξελίσσονται σε έρωτα, και έτσι τον Μάιο του 1894 ο Πιερ τής κάνει πρόταση γάμου. Στην αρχή η Μαρία την απορρίπτει, καθώς μία τέτοια απόφαση θα την απομάκρυνε οριστικά από τον πατέρα της και τη γενέτειρά της. Καθώς όμως η απόκτηση έδρας σε κάποιο πανεπιστήμιο της Πολωνίας φαίνεται ανέφικτος στόχος λόγω του φύλου της, αποφασίζει να συνεχίσει την επιστημονική της σταδιοδρομία στη Γαλλία. Τον Ιούλιο του 1895, ο Πιερ και η Μαρία παντρεύονται  με τον πιο λιτό πολιτικό γάμο στο δημαρχείο του Παρισιού και, καθότι και οι δύο ήταν αγνωστικιστές, δεν είχαν ούτε δαχτυλίδια. Μάλιστα, επειδή η Μαρία δεν είχε επίσημο φόρεμα, όταν προσφέρθηκε η πεθερά της αδερφής της να της αγοράσει ένα, εκείνη της είπε: «Αν έχετε την καλοσύνη να μου δώσετε ένα, παρακαλώ να είναι πρακτικό και σκοτεινό, έτσι ώστε να μπορώ να το φοράω στο εργαστήριο». Από τότε φορούσε εκείνο το σκούρο μπλε φόρεμα του γάμου της στο εργαστήριο.

Για μήνα του μέλιτος αποφασίζουν να κάνουν τον γύρο της Γαλλίας με το μοναδικό γαμήλιο δώρο τους, τα ποδήλατά τους, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο και για τη Μαρία ακόμη πιο κουραστικό λόγω της βαριάς ενδυμασίας των γυναικών της εποχής. Τελικά, τα καταφέρνουν! Είναι και οι δύο πολύ ευτυχισμένοι αλλά και έτοιμοι για το ερευνητικό τους έργο το οποίο θα ακολουθήσει.

 

 

Το πολώνιο και το ράδιο, δύο νέες επιστημονικές ανακαλύψεις

Το 1896 ο φυσικός Αντουάν Ανρί Μπεκερέλ, ερευνώντας τον φθορισμό στα άλατα του ουρανίου, ανακαλύπτει ότι το ουράνιο εκπέμπει μία ιδιαίτερη μορφή ενέργειας. Η Μαρία εντυπωσιάζεται από αυτή την ανακάλυψη και αναζητώντας αντικείμενο για τη διατριβή της, ξεκινά την έρευνα για εντοπισμό αυτής της ιδιότητας και σε άλλα υλικά. Αρχικά, ανακαλύπτει μαζί με τον Τζ. Σ. Σμιντ ότι η υπόθεση αυτή είναι σωστή σε σχέση με το θόριο. Στη συνέχεια, στρέφει την έρευνά της στον πισσουρανίτη, μέταλλο με εντονότερη δραστηριότητα από αυτή του ουρανίου. Διαπιστώνει ότι η ένταση της ακτινοβολίας είναι ανάλογη της ποσότητας των ατόμων του ουρανίου και ότι η εκπομπή δεν επηρεαζόταν από τις εξωτερικές συνθήκες. Ύστερα από αυτές τις ανακαλύψεις, η ίδια προτείνει την αλλαγή του ονόματος από «ακτίνες του ουρανίου» σε «ραδιενέργεια» και θέτει ως στόχο της έρευνάς της την εξαγωγή καθαρού ραδίου μέσω της κλασματικής κρυστάλλωσης. Σύντομα μπαίνει και ο Πιερ στη διαδικασία αυτή, επικεντρώνοντας την προσοχή του στη μελέτη των νέων ακτινοβολιών από την πλευρά της φυσικής. Εργάζονται πυρετωδώς και οι δύο σε μία αποθήκη με στοιχειώδη εξοπλισμό την οποία τους διέθεσε ο διευθυντής Εφαρμοσμένης Φυσικής και Χημείας του Πανεπιστημίου της Σορβόννης. Η αποθήκη είχε γυάλινη οροφή που έσταζε όταν έβρεχε τον χειμώνα, ενώ το καλοκαίρι μετατρεπόταν λόγω της ζέστης σε θερμοκήπιο. Το 1902, ύστερα από 45 μήνες ακατάπαυστης ανάμειξης υλικών σε διαλύματα κι έχοντας επεξεργαστεί πάνω από έναν τόνο αποβλήτων, καταφέρνει και με τη βοήθεια του χημικού Αντρέ Λουίς Ντεμπιέρν, φοιτητή του Πιερ, να εξαγάγει 1/10 γραμμαρίου καθαρό άλας ραδίου. Είχε ήδη προηγηθεί, το 1898, η εξαγωγή 1/20 καθαρού πολωνίου, στοιχείου που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν της πατρίδας της Μαρίας.

Χάρη σε αυτή την έρευνα, η Μαρία Κιουρί παίρνει το διδακτορικό της, τον Ιούνιο του 1903, ενώ της απονέμεται μαζί με τον Πιερ και το μετάλλιο Ντέιβι (Davy) της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου (Royal Society of London for Improving Natural Knowledge). Την ίδια χρονιά, ο Ανρί Μπεκερέλ, ο Πιερ και η Μαρία Κιουρί μοιράστηκαν το Νόμπελ Φυσικής για την ανακάλυψη της ραδιενέργειας, ενώ η φυσική επιστήμη καθιερώνει ως μονάδα μέτρησης της ραδιενέργειας το Μπεκερέλ (Bq)[1].

Οι Κιουρί δεν κατοχύρωσαν τις μεθόδους για την ανακάλυψη των νέων στοιχείων, διότι μία τέτοια ενέργεια δε συμβάδιζε με το επιστημονικό τους πνεύμα. Λίγο αργότερα ανακάλυψαν ότι η ραδιενέργεια μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την καταπολέμηση των καρκινικών όγκων. Η μέθοδος της ραδιοθεραπείας τελειοποιήθηκε το 1906 από τη Μαρία, όταν υπολόγισε τις σωστές δόσεις για θεραπεία με ράδιο.

Η ζωή της γυναίκας και μητέρας επιστήμονα – ο θάνατος του Πιερ

Το 1900 η Μαρί Κιουρί διορίζεται λέκτορας στη Σχολή Θηλέων της φυσικής στην Εκόλ Νορμάλ Σουπεριέρ στη Σεβρ, όπου εισήγαγε και μία νέα μέθοδο διδασκαλίας, τη διδακτική χρήση του πειραματισμού. Το 1904 διορίζεται πρώτη βοηθός στο εργαστήριο που διηύθυνε ο Πιερ Κιουρί.

Εν τω μεταξύ, η Μαρί και ο Πιερ απέκτησαν και δύο κόρες, την Ιρέν, το 1897 και την Ιβ, το 1904. Και οι δύο κόρες των Κιουρί, ακολουθώντας τον δρόμο της αφοσίωσης σε ένα αντικείμενο και της δημιουργίας, διέπρεψαν η Ιρέν στον τομέα της φυσικής και η Ιβ στον τομέα της συγγραφής. Η Ιρέν Ζολιό – Κιουρί μαζί με τον σύζυγό της, Φρεντερίκ Ζολιό, βραβεύθηκαν επίσης με Νόμπελ Χημείας για την ανακάλυψη της τεχνητής ραδιενέργειας, ενώ η Ιβ Κιουρί – Λαμπουίς έγινε συγγραφέας και έγραψε και τη βιογραφία της μητέρας της, με τίτλο «Μαντάμ Κιουρί».

Ο συνδυασμός επιστημονικής έρευνας και οικογένειας ήταν εξαιρετικά δύσκολος για τη Μαρία. Ο Πιερ βοηθούσε πολύ στο μεγάλωμα των παιδιών τους, αλλά όντας και αυτός αφοσιωμένος στην έρευνα, έλειπε πολλές ώρες από το σπίτι. Έτσι, την κύρια ευθύνη για τις καθημερινές ανάγκες των κοριτσιών είχε αναλάβει ο πατέρας του Πιερ.

“Συχνά έχω ερωτηθεί, κυρίως από γυναίκες, για το πώς συνδυάζεται η οικογενειακή ζωή με την επιστημονική σταδιοδρομία. Ε, λοιπόν, αυτό δεν είναι εύκολο.” Μ. Κιουρί

Η μοίρα όμως επεφύλασσε ένα τραγικό γεγονός. Στις 19 Απριλίου του 1906, ο Πιερ περπατώντας στη Rue Dauphine στο Παρίσι, σε μια στιγμή αφηρημάδας, διέσχισε τον δρόμο χωρίς να δει μια έφιππη άμαξα. Υφίσταται, δυστυχώς, συντριπτικό κάταγμα στο κρανίο και πεθαίνει σε ηλικία 47 ετών. Ο αιφνίδιος θάνατός του προκαλεί βαθιά θλίψη και η οικογένεια κατακλύζεται αμέσως από χιλιάδες μηνύματα συμπαράστασης από επιστήμονες, πολιτικούς αλλά και αγνώστους ανθρώπους. Η κηδεία του έγινε στο νεκροταφείο του Σο και τον επικήδειο εκφώνησε ο φίλος του και κορυφαίος μαθηματικός και θεωρητικός φυσικός, Ανρί Πουανκαρέ.

Ο θάνατος του Πιερ σηματοδότησε μία νέα εποχή για τη Μαρί∙ μία εποχή πλήρους αφοσίωσης στο ερευνητικό έργο το οποίο είχε ξεκινήσει μαζί με του. Στις 13 Μαΐου 1906 διορίζεται στην καθηγητική έδρα της Σορβόννης, η οποία είχε μείνει κενή μετά τον θάνατο του Πιερ. Είναι η πρώτη γυναίκα που διδάσκει στη Σορβόννη. Το 1908 γίνεται τακτική καθηγήτρια και το 1910 δημοσιεύει την πραγματεία της πάνω στη ραδιενέργεια, θεμελιώδες έργο για την κατανόηση αυτού του φαινομένου.

Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του πολύ νεότερού της φυσικού τότε, Άλμπερτ Αϊνστάιν για το πρόσωπό της μετά το Συνέδριο Solvay στις Βρυξέλλες:

«Αισθάνομαι την ανάγκη να σας πω

πόσο πολύ θαυμάζω το πνεύμα σας, την ενέργειά σας και

την τιμιότητά σας.

Θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή που είχα την ευκαιρία να σας γνωρίσω προσωπικά στις Βρυξέλλες.»

 

 Στο στόχαστρο της κοινής γνώμης – η συνεισφορά της στα θύματα του Πολέμου

Κι ενώ βρίσκεται στο απόγειο της ακαδημαϊκής της σταδιοδρομίας, κι ενώ αναγνωρίζεται ως η πρώτη γυναίκα με καθηγητική έδρα στη Σορβόννη, η κοινή γνώμη, βάζει στο στόχαστρο τον δεσμό που συνάπτει, γύρω στα 1910, με τον κατά πέντε χρόνια νεότερό της Πωλ Λανζεβέν, πρώην μαθητή του Πιερ. Το ειδύλλιο με τον Πωλ επικρίνεται και καταδικάζεται από τη γαλλική κοινή γνώμη της εποχής, καθώς ο Πωλ ήταν παντρεμένος και πατέρας τεσσάρων παιδιών. Σύντομα κυκλοφορούν φήμες για το παράνομο ζευγάρι και δημοσιεύονται ερωτικές επιστολές της Μαρίας οι οποίες αποκαλύπτουν ακόμη και την πίεσή της προς τον Πωλ να πάρει διαζύγιο για να μπορούν νομιμοποιήσουν τον δεσμό τους. Η γαλλική κοινωνία σκανδαλίζεται από αυτές τις αποκαλύψεις για την προσωπική της ζωή και η δημόσια εικόνα της κατακρημνίζεται.

Το 1911 οι φήμες διαπερνούν τα σύνορα της Γαλλίας και φτάνουν στη Σουηδική Ακαδημία Επιστημών, η οποία ετοιμαζόταν να βραβεύσει για δεύτερη φορά τη Μαρί Κιουρί με το Νόμπελ Χημείας για την ανακάλυψη των δύο νέων στοιχείων, του πολωνίου και του ραδίου. Ωστόσο, η κηλιδωμένη πλέον εικόνα της Μαρίας στέκεται εμπόδιο και μέλη της Ακαδημίας την αποτρέπουν από το να παρευρεθεί στην παραλαβή του Νόμπελ. Η Μαρί νιώθοντας εξαιρετικά προσβεβλημένη, απαντά:

«Το βραβείο απονεμήθηκε για την ανακάλυψη του ραδίου και του πολωνίου. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει σύνδεση μεταξύ της επιστημονικής μου δουλειάς και της προσωπικής μου ζωής. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι η εκτίμηση της αξίας της επιστημονικής μου εργασίας μπορεί να επηρεαστεί από συκοφαντίες για την προσωπική μου ζωή.»

Τελικά, εμφανίστηκε στην τελετή και παρέλαβε το βραβείο, αψηφώντας τους μικροπρεπείς ηθικιστικούς καθωσπρεπισμούς της εποχής. Ο γαλλικός τύπος, όμως, αποσιώπησε εντελώς το γεγονός της βράβευσής της.

“Υπάρχουν σαδιστές επιστήμονες που περισσότερο κυνηγούν τα λάθη των άλλων αντί να δημιουργούν τις δικές τους αλήθειες.” Μ. Κιουρί

Με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σταματά την έρευνά της καθώς το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού επιστρατεύθηκε και το εργαστήριο έκλεισε. Με τη βοήθειατης κόρης της Ιρέν, αφοσιώθηκε στην ανάπτυξη της χρήσης της ακτινογραφίας (X – radiography). Επιπλέον, δίνει το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας της που προερχόταν κυρίως από το βραβείο Νόμπελ, σε δωρεές για τις ανάγκες του πολέμου. Επίσης, τοποθέτησε ακτινολογικά μηχανήματα, φιλμ και αντιδραστήρια σε 20 οχήματα, τα οποία ήταν εξοπλισμένα με δυναμό για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος. Στον στρατό, τα οχήματα αυτά τα αποκαλούσαν «Οι μικρές Κιουρί» (Les Petites Curies). Το 1916 παίρνει και η ίδια δίπλωμα και οδηγεί ένα από αυτά τα οχήματα.

 

Το 1918 τίθεται σε λειτουργία το Ινστιτούτο Ραδιολογίας στη Γαλλία, στο προσωπικό του οποίου συγκαταλέγεται και η κόρη της Ιρέν, και γίνεται ένα παγκόσμιας εμβέλειας ερευνητικό κέντρο για την πυρηνική φυσική και τη χημεία. Η δημόσια εικόνα και φήμη της Μαρίας αποκαθίστανται ύστερα από την γενναιόδωρη συνεισφορά της στον πόλεμο και ακόμη μία φορά στην επιστημονική έρευνα.

Τα τελευταία ταξίδια και το τέλος της Μαντάμ Κιουρί

Το 1921 ως προσκεκλημένη του προέδρου των Η.Π.Α. Γουόρεν Χάρντινγκ κάνει μαζί με τις δύο κόρες της ένα ταξίδι στην Αμερική. Εκεί ο πρόεδρος τής δωρίζει ένα γραμμάριο καθαρού ραδίου το οποίο είχε αγοραστεί με έρανο των γυναικών της Αμερικής. Η αξία του ραδίου ήταν μεγαλύτερη από αυτή του χρυσού. Την ίδια περίοδο δίνει πολλές διαλέξεις στο Βέλγιο, τη Βραζιλία, την Ισπανία και την Τσεχοσλοβακία. Γίνεται μέλος της επιτροπής για τη διεθνή συνεργασία, φορέα που λειτουργούσε υπό την αιγίδα του Συμβουλίου της Κοινωνίας των Εθνών και βλέπει με υπερηφάνεια την ίδρυση παραρτήματος του Ινστιτούτου Ραδιολογίας στη Βαρσοβία το 1932, τη διεύθυνση του οποίου αναλαμβάνει η γιατρός αδερφή της Μπρόνια.

“Να είστε λιγότερο περίεργοι με τους ανθρώπους και περισσότερο περίεργοι με τις ιδέες” Μ. Κιουρί

 Η συνεχής και παρατεταμένη έκθεσή της χωρίς προστατευτικά μέτρα στην ιοντική ακτινοβολία προσβάλλουν την υγεία της. Επισκέπτεται για τελευταία φορά τη Βαρσοβία, την άνοιξη του 1934. Δύο μήνες αργότερα, στις 4 Ιουλίου του 1934, πεθαίνει από λευχαιμία στο σανατόριο του Σανσελμόν της Άνω Σαβοΐας, στην Ανατολική Γαλλία. Το μπλε – πράσινο φως που εξέπεμπαν στο σκοτάδι τα ραδιενεργά ισότοπα, τα οποία μετέφερε μέσα σε δοκιμαστικούς σωλήνες στην τσέπη της και τους αποθήκευε στο συρτάρι του γραφείου της, ήταν εντυπωσιακό για την ίδια ως επιστήμονα αλλά επιβλαβές για την υγεία της. Τάφηκε στο νεκροταφείο του Σο δίπλα στον Πιερ. Εξήντα χρόνια αργότερα τα οστά και των δύο μεταφέρθηκαν στο Πάνθεον του Παρισιού. Είναι η πρώτη γυναίκα που της αποδόθηκε αυτή η τιμή. Τέλος, το ραδιενεργό υπερουράνιο στοιχείο της σειράς των ακτινιδών ονομάστηκε κιούριο (Cm) από τον Πιερ και τη Μαρί Κιουρί.

Η Μαρί Κιουρί με την εκπληκτική νοημοσύνη, το πρακτικό πνεύμα και τη βαθύτατη αφοσίωση στην επιστημονική έρευνα απέδειξε ότι το φύλο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία επιλογή της φύσης. Η συνειδητοποίηση των ερευνητικών ικανοτήτων της την οδήγησε σε μία επιστημονική ανακάλυψη χάρη στην οποία μέχρι και σήμερα σώζονται ζωές. Όλα αυτά τα στοιχεία σε συνδυασμό ίσως με το σημαντικότερο, τον αγνό ιδεαλισμό της για την προσφορά στην επιστήμη και στον άνθρωπο, την καθιστούν μία πραγματική Κυρία, την Κυρία των Φυσικών Επιστημών.

 

ΠΗΓΕΣ

Μαρία Κιουρί – Βικιπαίδεια (wikipedia.org)

Katarzyna Przegiętka, Marie Curie,  biografie (με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Πολωνικής Ένωσης  Διδασκόντων Φυσικών Επιστημών)

Μαρί Κιουρί: μια ζωή αφιερωμένη στην επιστήμη | Αφιερώματα (maxmag.gr)

https://www.filosofikilithos.gr/mari-kioyri-epistimi-me-kentro-ton-anthropo/

https://www.star.gr/eidiseis/san-simera/563248/mari-kioyri-h-biografia-ta-apofthegmata-kai-ta-nompel

Η ερωτική περιπέτεια της Μαρία Κιουρί με τον μαθητή του άντρα της που εξόργισε τη Γαλλία | BOVARY

 

---

[1] Για την ακρίβεια ένα Μπεκερέλ είναι μία ραδιενεργός διάσπαση πυρήνα ανά δευτερόλεπτο

 

Μαρία Κασιμάτη για την Ομάδα του filologika.gr

• ακτινογραφία
• επιστήμη
• Μαρία Κιουρί