Λατινικά Ενότητα 44

Λατινικά  Ενότητα 44

Η ζωή των τυράννων

Μετάφραση σε αντιστοίχιση

haec: ονομαστική ενικ., θηλ. γένους, της δεικτικής αντων. hic, haec, hoc = αυτός, αυτή, αυτό.

est: γ’  ενικ. οριστικής ενεστώτα του ρήμ. sum, fui, ‒, esse = είμαι.

tyrannorum: γενική πληθ. του ουσ. tyrannus, tyranni (αρσ. β’ κλ.) = ο τύραννος.

vita: ονομαστική ενικ. του ουσ. vita, vitae (θηλ. α’ κλ.) = η ζωή.

in: πρόθεση (εδώ + αφαιρετική) = σε.

qua: αφαιρετική ενικ., θηλ. γένους, της αναφορικής αντων. qui, quae, quod = ο οποίος, η οποία, το οποίο.

nulla: ονομαστική ενικ., θηλ. γένους, της επιθετικής αόριστης αντων. nullus, nulla, nullum = κανένας, καμία, κανένα.

fides: ονομαστική ενικ. ουσ. fides, fidei (θηλ. ε’ κλ.) = η εμπιστοσύνη. [Δεν έχει πληθ. αριθμό].

nulla: ονομαστική ενικ., θηλ. γένους, της επιθετικής αόριστης αντων. nullus, nulla, nullum = κανένας, καμία, κανένα.

caritas: ονομαστική ενικ. του ουσ. caritas, caritatis (θηλ. γ’  κλ.) = η αγάπη, η στοργή.

nulla: ονομαστική ενικ., θηλ. γένους, της επιθετικής αόριστης αντων. nullus, nulla, nullum = κανένας, καμία, κανένα.

fiducia: ονομαστική ενικ. του ουσ. fiducia, fiduciae (θηλ. α’ κλ.) = η πίστη. [Δεν έχει πληθ. αριθμό].

benevolentiae: γενική ενικ. του ουσ. benevolentia, benevolentiae (θηλ. α’ κλ.) = η ευμένεια, η καλή θέληση, η εύνοια. [Ο πληθ. αριθμός είναι σπάνιος και χρησιμοποιείται με τις σημασίες «φιλικές εξυπηρετήσεις» ή «φιλικές επαφές».]

stabilis: γενική ενικ., θηλ. γένους, του επιθ. γ’  κλίσης stabilis, stabilis, stabile = σταθερός.

esse: απαρέμφατο ενεστώτα του ρήμ. sum, fui, ‒, esse = είμαι, υπάρχω.

potest: γ’  ενικ. οριστικής ενεστώτα του ανώμ. ρήμ. possum, potui, ‒, posse = μπορώ.

tyrannis: δοτική πληθ. του ουσ. tyrannus, tyranni (αρσ. β’ κλ.) = ο τύραννος.

omnia: ονομαστική πληθ., ουδ. γένους, του επιθ. γ’  κλίσης omnis, omnis, omne = όλος.

semper: χρονικό επίρρ. = πάντοτε, πάντα.

suspecta: ονομαστική πληθ., ουδ. γένους, της μετοχής παρακειμένου παθ. φων. του ρήμ. suspicio, suspexi, suspectum, suspicere (3, 15  σε –io) = υποπτεύομαι.

atque: συμπλεκτικός σύνδεσμος = και.

sollicita: ονομαστική πληθ., ουδ. γένους, του επιθ. β’ κλίσης sollicitus, sollicita, sollicitum = ταραγμένος, ανήσυχος.

sunt: γ’  πληθ. οριστικής ενεστώτα του ρήμ. sum, fui, ‒, esse = είμαι, υπάρχω.

nullus: ονομαστική ενικ., αρσ. γένους, της αόριστης επιθετικής αντων. nullus, nulla, nullum = κανένας, καμία, κανένα.

locus: ονομαστική ενικ.  του ουσ. lοcus, lοci (αρσ. β’ κλ.) = ο τόπος, το μέρος. [Πληθ. αριθμός: (αρσ.) lοci, lοcοrum (= χωρία βιβλίου) και (ουδ.)  lοca, lοcοrum (= τόποι) (ετερογενές).]

amicitiae: δοτική ενικ. του ουσ. amicitia, amicitiae (θηλ. α’ κλ.) = η φιλία.

eis: δοτική πληθ., αρσ. γένους, της δεικτικής (ως επαναληπτικής) αντων. is, ea, id = αυτός, αυτή, αυτό.

est: γ’  ενικ. οριστικής ενεστώτα του ρήμ. sum, fui, ‒, esse = είμαι, υπάρχω.

nescio: α’ ενικ. οριστικής ενεστώτα ενεργ. φων. του ρήμ. nescio, nesci(v)i, nescitum, nescire (4) = αγνοώ, δεν ξέρω. [Προστακτική ενεστώτα: β’ ενικ. nescito, β’ πληθ. nescitote.]

enim: αιτιολογικός παρατακτικός σύνδεσμος.

quis: ονομαστική ενικ., αρσ. γένους, της ουσιαστικής ερωτηματικής αντων. quis, quis, quid = ποιος, ποια, ποιο/τι. [Ο ενικ. αριθμός του θηλ. γένους είναι δανεισμένος από το αρσ. γένος.]

possit: γ’  ενικ. υποτακτικής ενεστώτα του ανώμ. ρήμ. possum, potui, ‒, posse = μπορώ.

diligere: απαρέμφατο ενεστώτα ενεργ. φων. του ρήμ. diligo, dilexi, dilectum, diligere (3) = αγαπώ.

eum: αιτιατική ενικ., αρσ. γένους, της δεικτικής (ως επαναληπτικής) αντων. is, ea, id = αυτός, αυτή, αυτό.

quem: αιτιατική ενικ., αρσ. γένους, της αναφορικής αντων. qui, quae, quod = ο οποίος, η οποία, το οποίο.

metuat: γ’  ενικ. υποτακτικής ενεστώτα ενεργ. φων. του ρήμ. metuo, metui, metutum, metuere (3) = φοβάμαι.

aut: διαζευκτικός σύνδεσμος = ή.

eum: αιτιατική ενικ., αρσ. γένους, της δεικτικής (ως επαναληπτικής) αντων. is, ea, id = αυτός, αυτή, αυτό.

a ή ab: πρόθεση (+ αφαιρετική) = από.

quo: αφαιρετική ενικ., αρσ. γένους, της αναφορικής αντων. qui, quae, quod = ο οποίος, η οποία, το οποίο.

se: αιτιατική ενικ., του γ’  προσ. της προσωπικής αντων.

metui: απαρέμφατο ενεστώτα παθ. φων. του ρήμ. metuo, metui, metutum, metuere (3) = φοβάμαι.

putet: γ’  ενικ. υποτακτικής  ενεστώτα ενεργ. φων. του ρήμ. puto, putavi, putatum, putare (1) = νομίζω.

coluntur: γ’  πληθ. οριστικής ενεστώτα παθ. φων. του ρήμ. colo, colui, cultum, colere (3) = σέβομαι.

tamen: αντιθετικός σύνδεσμος = όμως.

simulatione: αφαιρετική ενικ. του ουσ. simulatio, simulatonis (θηλ. γ’  κλ.) = η προσποίηση, η υποκρισία.

dumtaxat: ποσοτικό επίρρ. = μόνον, τουλάχιστον.

ad: πρόθεση (+αιτιατική) = σε, προς, για.

tempus: αιτιατική ενικ. του ουσ. tempus, temporis (ουδ. γ’  κλ.) = ο χρόνος.

quodsi: υποθετικός σύνδεσμος = αν όμως.

forte: τροπικό επίρρ. = τυχαία, ίσως.

ut: παραβολικός σύνδεσμος = όπως.

fit: γ’  ενικ. οριστικής ενεστώτα, του ανώμ. ρήμ. fio, factus sum, fieri = γίνομαι. [Χρησιμοποιείται ως παθητικό του facio.]

plerumque: χρονικό επίρρ. = πολλές φορές, συνήθως.

ceciderunt: γ’  πληθ. οριστικής παρακειμένου ενεργ. φων. του ρήμ. cado, cecidi, casum, cadere (3) = πέφτω, χάνω την εξουσία.

tum: χρονικό επίρρ. = τότε.

intellegitur: γ’  ενικ. οριστικής ενεστώτα παθ. φων. του ρήμ. intellego / intelligo, intellexi, intellectum, intellegere / intelligere (3) = καταλαβαίνω.

quam: ερωτηματικό ποσοτικό επίρρ. = πόσο.

fuerint: γ’  πληθ. υποτακτικής παρακειμένου του ρήμ. sum, fui, ‒, esse = είμαι.

inopes: ονομαστική πληθ., αρσ. γένους, του επιθ. γ’  κλίσης inops, inops, inops (γενική: inopis) = που έχει έλλειψη από κάτι, στερημένος, ενδεής. [Γενική πληθ.: inopum. ΣΥΓΚΡ.: egentior, –ior, –ius. ΥΠΕΡΘ.: egentissimus, –a, –um.]

amicorum: γενική πληθ. του ουσ. amicus, –i (αρσ. β’ κλ.) = ο φίλος.

hoc: ονομαστική ενικ., ουδ. γένους, της δεικτικής αντων. hic, haec, hoc = αυτός, αυτή, αυτό.

est: γ’  ενικ. οριστικής ενεστώτα του ρήμ. sum, fui, ‒, esse = είμαι.

quod: αιτιατική ενικ., ουδ. γένους, της αναφορικής αντων. qui, quae, quod = ο οποίος, η οποία, το οποίο.

Tarquinium: αιτιατική ενικ. του ουσ. Tarquinius, Tarquinii / Tarquini (αρσ. β’ κλ.) = ο Ταρκύνιος. [Κλητική ενικ.: Tarquini. ]

dixisse: απαρέμφατο παρακειμένου ενεργ. φων. του ρήμ. dico, dixi, dictum, dicere (3) = λέω. [β’ ενικ. προστακτικής ενεστώτα: dic.]

ferunt: γ’  πληθ. οριστικής  ενεστώτα ενεργ. φων. του ανώμαλου ρήμ. fero, tuli, latum, ferre (3) = αναφέρω, λέω. [β’ ενικ. προστακτικής ενεστώτα: fer.]

exulantem: αιτιατική ενικ., αρσ. γένους, της μετοχής  ενεστώτα ενεργ. φων. του ρήμ. ex(s)ulo, ex(s)ulavi, ex(s)ulatum, ex(s)ulare (1) = είμαι εξόριστος.

tum: χρονικό επίρρ. = τότε.

intellexi: α’ ενικ. οριστικής παρακειμένου ενεργ. φων. του ρήμ. intellego / intelligo, intellexi, intellectum, intellegere / intelligere (3) = καταλαβαίνω.

quos: αιτιατική πληθ., αρσ. γένους, της ουσιαστικής ερωτηματικής ουσιαστικής αντων. quis, quis, quid = ποιος, ποια, ποιο/τι. [Ο ενικ. αριθμός του θηλ. γένους είναι δανεισμένος από το αρσ. γένος.]

fidos: αιτιατική πληθ., αρσ. γένους, του επιθ. β’ κλίσης fidus, fida, fidum = πιστός.

amicos: αιτιατική πληθ. του ουσ. amicus, amici (αρσ. β’ κλ.) = ο φίλος.

habuissem: α’ ενικ. υποτακτικής υπερσυντελίκου ενεργ. φων. του ρήμ. habeo, habui, habitum, habere (2) = έχω.

quos: αιτιατική πληθ., αρσ. γένους, της ουσιαστικής ερωτηματικής ουσιαστικής αντων. quis, quis, quid = ποιος, ποια, ποιο/τι.

infidos: αιτιατική πληθ., αρσ. γένους, του επιθ. β’ κλίσης infidus, infida, infidum = άπιστος, ψεύτικος.

cum: καθαρά χρονικός cum.

iam: χρονικό επίρρ. = ήδη, πια.

neutris: δοτική πληθ., αρσ. γένους, της αόριστης αντων. neuter, neutra, neutrum = ούτε ο ένας ούτε ο άλλος.

gratiam: αιτιατική ενικ. του ουσ. gratia, gratiae (θηλ. α’ κλ.) = η χάρη.

referre: απαρέμφατο ενεστώτα ενεργ. φων. του ανώμαλου ρήμ. refero, re(t)tuli, relatum, referre (3) = ανταποδίδω. [β’ ενικ. προστακτικής ενεστώτα: refer.]

poteram: α’ ενικ. οριστικής παρατατικού του ανώμ. ρήμ. possum, potui, ‒, posse = μπορώ.

Ουσιαστικά 

A΄ κλίση

Θηλυκά

amicitia, –ae

benevolentia, –ae (δεν έχει πληθυντικό)

fiducia, –ae (δεν έχει πληθυντικό)

gratia, -ae

vita, -ae

Β΄ κλίση

Αρσενικά

amicus, -i

locus, -i

Tarquinius, -ii, (-i)

tyrannus, -i

Γ΄κλίση

Θηλυκά

caritas, caritatis

simulatio, simulationis

Ουδέτερα

tempus, temporis

Ε΄κλίση

Θηλυκά

fides, fidei (δεν έχει πληθυντικό)

Παραθετικά Επιθέτων 

Β΄Κλίση

Γ΄Κλίση

Αντωνυμίες

Αρχικοί Χρόνοι Ρημάτων

ΕΝΕΣΤΩΤΑΣ   ΠΑΡΑΚΕΙΜΕΝΟΣ  ΣΟΥΠΙΝΟ  ΑΠΑΡΕΜΦΑΤΟ       ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

Α’ ΣΥΖΥΓΙΑ

ex(s)ulo                     ex(s)ulavi                ex(s)ulatum    ex(s)ulare              

puto                          putavi                       putatum          putare                   

Β’ ΣΥΖΥΓΙΑ

habeo                       habui                        habitum          habere                  

Γ’ ΣΥΖΥΓΙΑ

cado                         cecidi                       casum            cadere                   

colo                          colui                         cultum            colere                    

dico                          dixi                           dictum            dicere                    

diligo                        dilexi                        dilectum         diligere                 

fero                           tuli                           latum              ferre                       ανώμ.

intellego/ intelligo     intellexi               intellectum     intellegere/ intelligere

meteo                        metui                     metutum         metuere                 

refero                        re(t)tuli                   relatum           referre                    ανώμ.

suspicio                    suspexi                  suspectum      suspicere               

Δ’ ΣΥΖΥΓΙΑ

nescio                       nesci(v)i                   nescitum        nescire                  

fio                             factus sum                –                     fieri                       ανώμ.

possum                    potui                         –                      posse                   ανώμ.

sum                          fui                             –                       esse                      Βοηθητικό

1. Haec est tyrannorum vita: κύρια πρότ. κρίσεως.

est: ρήμ. ● vita: υποκ. του est ● haec: κατηγορούμενο στο vita μέσω του est ● tyrannorum: γενική υποκειμενική στο vita.

2. in qua nulla fides, nulla caritas, nulla fiducia benevolentiae stabilis esse potest: δευτ. επιθετική αναφορική πρότ., προσδιοριστική στo vita (της πρότ. 1)· εισάγεται με την εμπρόθετη αναφορική αντωνυμία in qua· εκφέρεται με οριστική, γιατί δηλώνει το πραγματικό· συγκεκριμένα, με οριστική ενεστώτα, γιατί αναφέρεται στο παρόν.

potest: ρήμ. ● fides / caritas / fiducia: υποκείμενα του potest και του απαρεμφάτου esse (ταυτοπροσωπία) ● esse: τελικό απαρέμφατο, αντικ. του potest ● nulla (το 1ο): επιθετικός προσδ. στο fides ● nulla (το 2ο): επιθετικός προσδ. στο caritas ● nulla (το 3ο): επιθετικός προσδ. στο fiducia ● benevolentiae: γενική αντικειμενική στο fiducia ● stabilis: επιθετικός προσδ. στο benevolentiae ● in qua: εμπρόθ. προσδ. της  στάσης σε τόπο (μεταφορικά) στο esse. 

3. tyrannis omnia semper suspecta atque sollicita sunt: κύρια πρότ. κρίσεως.

sunt: ρήμ. ● omnia: υποκ. του sunt ● suspecta / sollicita: κατηγορούμενα στο omnia μέσω του sunt ● tyrannis: δοτική προσωπική ενεργούντος προσώπου στις περιφράσεις suspecta / sollicita sunt (ή δοτική προσωπική αντιχαριστική στο sunt) ● semper: επιρρ. προσδ. του χρόνου στο ρήμ. sunt.

4. nullus locus amicitiae eis est: κύρια πρότ. κρίσεως.

est: ρήμ. ● locus: υποκ. του est ● nullus: επιθετικός προσδ. στο locus ● amicitiae: δοτική κατηγορηματική του σκοπού στο est ● eis: δοτική προσωπική κτητική στο est.

5. Nescio enim: κύρια πρότ. κρίσεως.

nescio: ρήμ. ● ενν. ego: υποκ. του nescio  ● quis possit  diligere eum, […], aut eum (πρότ. 6): δευτ. ουσιαστική πλάγια ερωτηματική πρότ., αντικ. του nescio.

6. quis possit diligere eum, […], aut eum: δευτ. ουσιαστική πλάγια ερωτηματική πρότ., μερικής αγνοίας· εισάγεται με την ερωτηματική αντωνυμία quis·  εκφέρεται με υποτακτική, γιατί η εξάρτηση δίνει υποκειμενική χροιά στο περιεχόμενο της δευτ. πρότ.· συγκεκριμένα με υποτακτική ενεστώτα, γιατί εξαρτάται από αρκτικό χρόνο και δηλώνει το σύγχρονο (στο παρόν)· λειτουργεί ως αντικ. του nescio.

possit: ρήμ. ● quis: υποκ. του possit και του απαρεμφάτου diligere (ταυτοπροσωπία) ● diligere: τελικό απαρέμφατο, αντικ. του possit ● eum (το 1ο) / eum (το 2ο): αντικ. του diligere.

7. quem metuat: δευτ. επιθετική αναφορική πρότ., προσδιοριστική στo (1ο) eum (της πρότ. 6)· εισάγεται με την αναφορική αντωνυμία quem· εκφέρεται με υποτακτική (πλαγίου λόγου), επειδή βρίσκεται σε πλάγιο λόγο· συγκεκριμένα, με υποτακτική ενεστώτα, γιατί εξαρτάται από αρκτικό χρόνο (το απαρέμφατο diligere, που λειτουργεί ως αρκτικός χρόνος, επειδή εξαρτάται από το possit) και δηλώνει το σύγχρονο (στο παρόν).

metuat: ρήμ. ● ενν. is:  υποκ. ρήμ. ● quem: αντικ. του metuat.

8. a quo se metui putet: δευτ. επιθετική αναφορική πρότ., προσδιοριστική στo (2ο) eum (της πρότ. 6)· εισάγεται με την αναφορική αντωνυμία quem· εκφέρεται με υποτακτική (πλαγίου λόγου), επειδή βρίσκεται σε πλάγιο λόγο· συγκεκριμένα, με υποτακτική ενεστώτα, γιατί εξαρτάται από αρκτικό χρόνο (το απαρέμφατο diligere, που λειτουργεί ως αρκτικός χρόνος, επειδή εξαρτάται από το possit) και δηλώνει το σύγχρονο (στο παρόν).

putet: ρήμ. ● ενν. is:  υποκ. του putet ● metui: ειδικό απαρέμφατο, αντικ. του putet ● se: υποκ. του metui (ταυτοπροσωπία· στην ταυτοπροσωπία ως υποκ. ειδικού απαρεμφάτου τίθεται αιτιατική πτώση προσωπικής αντωνυμίας· πρόκειται για λατινισμό) ● a quo: εμπρόθ. προσδ. ποιητικού αιτίου στο metui.

9. Coluntur tamen simulatione dumtaxat ad tempus: κύρια πρότ. κρίσεως.

coluntur: ρήμ. ● ενν. tyranni:  υποκ. του coluntur ● simulatione: αφαιρετική του τρόπου στο coluntur ● dumtaxat: επιρρ. προσδ. του ποσού στο ad tempus ● ad tempus: εμπρόθ. προσδ. του χρόνου στο coluntur.

10. Quodsi forte, […], ceciderunt: δευτ. επιρρ. υποθετική πρότ.· εισάγεται με τον υποθετικό σύνδεσμο quodsi (= si), γιατί είναι καταφατική· εκφέρεται με οριστική, γιατί ο υποθετικός λόγος δηλώνει ανοικτή υπόθεση· συγκεκριμένα, με οριστική παρακειμένου, γιατί αναφέρεται στο παρελθόν· λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. της προϋπόθεσης στο intellegitur (της πρότ. 12), με το οποίο ως απόδοση σχηματίζει απλό, ευθύ υποθετικό λόγο του α’ είδους: ανοιχτή υπόθεση στο παρελθόν (με υπόθεση προτερόχρονη).

ceciderunt: ρήμ. ● ενν. tyranni:  υποκ. του ceciderunt ● forte: επιρρ. προσδ. του τρόπου στο ceciderunt.

11. ut fit plerumque: δευτ. επιρρ. απλή παραβολική πρότ., που δηλώνει τρόπο και είναι παρενθετική· εισάγεται με τον παραβολικό σύνδεσμο ut· εκφέρεται με οριστική, γιατί η σύγκριση αφορά δύο πράξεις ή καταστάσεις που είναι ή θεωρούνται αντικειμενική πραγματικότητα· συγκεκριμένα, με οριστική ενεστώτα, γιατί αναφέρεται στο παρόν.

fit: ρήμ. ● ενν. id:  υποκ. του fit ● plerumque: επιρρ. προσδ. του χρόνου στο fit.

12. tum intellegitur: κύρια πρότ. κρίσεως.

intellegitur: ρήμ. (απρόσ.) ● quam fuerint inopes amicorum (πρότ. 13): δευτ. ουσιαστική πλάγια ερωτηματική πρότ., υποκ. του intellegitur ● tum: επιρρ. προσδ. του χρόνου στο intellegitur.

13. quam fuerint inopes amicorum: δευτ. ουσιαστική πλάγια ερωτηματική πρότ., μερικής αγνοίας· εισάγεται με το ερωτηματικό επίρρ. quam· εκφέρεται με υποτακτική, γιατί η εξάρτηση δίνει υποκειμενική χροιά στο περιεχόμενο της δευτ. πρότ.· συγκεκριμένα, εκφέρεται με υποτακτική παρακειμένου, γιατί εξαρτάται από αρκτικό χρόνο και δηλώνει το προτερόχρονο (στο παρόν)· λειτουργεί ως υποκ. του intellegitur.

fuerint: ρήμ. ● ενν. tyranni: υποκ. του fuerint ● inopes: κατηγορούμενο στο ενν. tyranni, μέσω του fuerint ● amicorum: γενική αντικειμενική στο inopes (ως συμπλήρωμά του) ● quam: επιρρ. προσδ. του ποσού στο fuerint.

14. Hoc est: κύρια πρότ. κρίσεως.

est: ρήμ. hoc: υποκ. του est ● quod […] exulantem (πρότ. 15): δευτ. αναφορική ουσιαστική πρότ., κατηγορούμενο στο hoc μέσω του est.

15. quod Tarquinium dixisse ferunt exulantem: δευτ. αναφορική ουσιαστική πρότ.· εισάγεται με την αναφορική αντωνυμία quod· εκφέρεται με οριστική, γιατί δηλώνει το πραγματικό· συγκεκριμένα, με οριστική ενεστώτα, γιατί αναφέρεται στο παρόν· λειτουργεί ως κατηγορούμενο στο hoc (της πρότ. 14) μέσω του est (της πρότ. 14).

ferunt: ρήμ. ● ενν. homines: υποκ. του ferunt ● dixisse: ειδικό απαρέμφατο, αντικ. του ferunt ● Tarquinium: υποκ. του dixisse (ετεροπροσωπία) ● quod: αντικ. του dixisse ● exulantem: χρονική μετοχή, συνημμένη στο υποκ. Tarquinium του απαρεμφάτου dixisse.

16. Tum intellexi: κύρια πρότ. κρίσεως.

intellexi: ρήμ. ● ενν. ego:  υποκ. του intellexi ● tum: επιρρ. προσδ. του χρόνου στο intellexi  ● quos […] habuissem (πρότ. 17) / quos infidos (πρότ. 18): δευτ. ουσιαστικές πλάγιες ερωτηματικές προτάσεις, αντικ. του intellexi.

17. quos fidos amicos habuissem: δευτ. ουσιαστική πλάγια ερωτηματική πρότ., μερικής αγνοίας· εισάγεται με την ερωτηματική αντωνυμία quos· εκφέρεται με υποτακτική, γιατί η εξάρτηση δίνει υποκειμενική χροιά στο περιεχόμενο της δευτ. πρότ.· συγκεκριμένα, εκφέρεται με υποτακτική υπερσυντελίκου, γιατί εξαρτάται από ιστορικό χρόνο και δηλώνει το προτερόχρονο (στο παρελθόν)· λειτουργεί ως αντικ. του intellexi (της πρότ. 16).

habuissem: ρήμ. ● ενν. ego:  υποκ. του habuissem ● quos: αντικ. του habuissem ● amicos: κατηγορούμενο στο αντικ. quos του habuissem ● fidos: επιθετικός προσδ. στο amicos.

18. quos infidos (amicos habuissem): δευτ. ουσιαστική πλάγια ερωτηματική πρότ., μερικής αγνοίας· εισάγεται με την ερωτηματική αντωνυμία quos· εκφέρεται με υποτακτική, γιατί η εξάρτηση δίνει υποκειμενική χροιά στο περιεχόμενο της δευτ. πρότ.· συγκεκριμένα, εκφέρεται με υποτακτική υπερσυντελίκου, γιατί εξαρτάται από ιστορικό χρόνο και δηλώνει το προτερόχρονο (στο παρελθόν)· λειτουργεί ως αντικ. του intellexi (της πρότ. 16).

ενν. habuissem: ρήμ. ● ενν. ego:  υποκ. του habuissem ● quos: αντικ. του habuissem ● ενν. amicos: κατηγορούμενο στο αντικ. quos του habuissem ● infidos: επιθετικός προσδ. στο ενν. amicos.

19. cum iam neutris gratiam referre poteram: δευτ. επιρρ. χρονική πρότ.· εισάγεται με τον καθαρά χρονικό cum· εκφέρεται με οριστική, γιατί η πράξη ενδιαφέρει μόνο από χρονική άποψη· διατηρείται η οριστική, γιατί η πρόταση λειτουργεί ανεξάρτητα από τον πλάγιο λόγο· συγκεκριμένα, εκφέρεται με οριστική παρατατικού, γιατί δηλώνει το σύγχρονο στο παρελθόν· λειτουργεί ως επιρρ. προσδ. του χρόνου στο intellexi (της πρότ. 16).

poteram: ρήμ. ● ενν. ego:  υποκ. του poteram και του απαρεμφάτου referre (ταυτοπροσωπία) ● referre: τελικό απαρέμφατο, αντικ. του poteram ● gratiam: άμεσο αντικ. του referre ● neutris: έμμεσο αντικ. του referre ● iam: επιρρ. προσδ. του χρόνου στο poteram.

Η ομάδα του filologika.gr 

Για περισσότερη ενημέρωση για θέματα που αφορούν την προετοιμασία για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις ακολουθήστε μας στην επίσημη σελίδα μας στο Facebook.